บทที่ 109 หมางเมินเหินห่าง (75%)

“ปกติหมอครีมกินเก่งแบบนี้ตลอดเลยเหรอครับ”

หมอทิมชวนคุย ขณะมองเธอก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารอย่างยิ้มๆ เพราะไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนกินแบบไม่ห่วงสวยเช่นนี้มาก่อนเขาจึงรู้สึกทั้งทึ่งและเอ็นดูเป็นพิเศษ

“จริงๆ ก็ไม่นะคะ เพิ่งมาเป็นช่วงนี้ คงเป็นเพราะโหมงานหนักจนกินข้าวไม่เป็นเวลาอยู่แล้วมั้งคะ”

คิร...